Sınıf Hocam "Zuhal Dadaş Karataş"

Hocam hatırlar mısınız ilk dersimize girdiğiniz günü? İçimden kim bu diye geçiriyordum. Herhalde anlaşamayacağız diye endişeleniyordum. Derste kurallarınızı öyle bir saydınız ki endişelerime hak verdim. O dersin çıkışında ilk günlerden fazla açılmayayım diye elime de aylar öncesinden başlı olan kitabı bitirmeye çalıştım. İlk defa tarihi bir roman okuyordum ve o kitabın üzerine onlarca kitap bitirmiştim. O kitabı okurken benim adımı öğrendiğinizi fark ettim. bu kadar kısa sürede öğrendiğinize sevinmiştim... Bana vermiş olduğunuz moraller le bu kitabı sonlandırdım. Hiç bir öğretmenden bu kadar esinlenmemiştim. Umutlarımızı yitirmemiz gerektiğini bunların elbet gelir geçici olduğunu öğrettiniz. Boş tenekeye vurulduğunda da ses çıkar demiştiniz o boşları görüyorum etrafımda ve yine size hak verdim...

31.03.2017

Cuma gününden hatıra bir fotoyala birlikte bir sınav hatırası

Zamansızın geldi, uzaklardan bir el

Umutlarım yıkılmış, yerle bir olmuş

Hayallerim, umutsuzluklara yerini bırakmışken

Anlam vermiyordum umutlara

Lübabın (güzidesi) umudu güvenmekten geçermiş meğer.

Dünyanın en ağır mesleğiydi sizinki

Ağır olduğu kadar da sağlıklı

Dünyanın en aşına mesleğiydi sizinki

Altın gibi ışıldayan nesiller yaratan

Şımarık olmayı engelleyen

Kaderimin ne olacağı bilmem ki ben

Alacakaranlıkta geride kalmışım belki

Rengârenk fani bir dünya gösterdiniz bana

Alacakaranlığın, bir hayalden ibret olduğunu öğrettiniz

Tan yeri ağırdı artık, güneş bize gülümsüyor.

Artık güzel günler bizi bekliyor

Şafak vakti, yeni bir başlangıçtır umutlar için.